Afzien in Chili

Het was me het weekje wel. Een week van ziek en zeer, afzien en wachten. Het begon met de wegstemceremonie op vrijdag. Citta moest de race helaas verlaten en werd door haar mede-avo?s weggestemd. En terwijl Citta afreisde naar Nederland, vlogen de 5 overgebleven avo?s zaterdag door naar Chili. Santiago om precies te zijn.

Daar was het duidelijk. Dit zou geen makkelijke week worden. Een land bijna zo lang als de halve wereldbol. Bijna vanaf de evenaar tot aan de zuidpool.

De avo?s hadden als eerste reisdoel deze week Pucon. Zo?n beetje 1000 kilometer onder Santiago, dus na de vlucht van Brazilië naar Chili konden ze een beetje bijkomen tijdens een lange busrit. De gidsen hadden behoorlijk wat problemen met het vinden van dit CP, maar gelukkig werd Pucon op tijd geprikt op de kaart en stonden onze helden niet vast in Santiago.
Terwijl de avonturiers in de bus zaten gingen de gidsen op zoek naar het volgende CP. De avond viel al toen PP, Vincent, SpeedyHJ, Ellen en Michéle in Pucon arriveerde, dus pas de volgende ochtend konden ze aan het volgende CP beginnen

In Nederland was het al duidelijk. Ze moesten de vulkaan ?Villarrica? beklimmen. Het CP was aan de kraterrand. Helaas waren de dames en heren vergeten een touw mee te nemen en deze kon van Tim gekocht worden. Nadat ze, op aanraden van de lokale gids, het eerste stuk van de klim van 2840 meter per kabelbaan afgelegd hadden, moesten ze toch echt te voet verder. De top van de Villarrica was koud.... érg koud. Er lag sneeuw en dat resulteerde in het feit dat PP behoorlijk last kreeg van sneeuwblindheid. Maar....... uiteindelijk haalden de dappere 5 het topje van de vulkaan. De afdaling was minder lastig.... die mochten ze op hun kont, glijdend door de sneeuw, doen.

Inmiddels hadden de gidsen in Nederland het volgende CP gevonden. Een kuuroord, ?Thermas de Huif?. Dat hadden ze wel verdiend na alle inspanning van de loodzware klim naar boven. Hoewel, de tentjes moesten worden opgeslagen vlakbij het kuuroord en genieten van de geneugten des levens was er dus niet bij. Zelf eten maken én (af)wassen met water uit een beekje was hun deel.

Dinsdag werd een dramatische dag. In meerdere opzichten. De gidsen konden het volgende CP niet vinden en de avo?s bleven staan (nu zijn er ergere plekken om te moeten blijven wachten dan een kuuroord.... stel je voor dat we het kuuroord niet gevonden hadden en ze bovenop de Villarrica hadden moeten blijven staan).
Na 4 lange uren werd eindelijk het CP geprikt en konden de avonturiers zich naar het volgende CP snellen. Dit moest via een manege, waar ze paarden kregen. Als echte rancho?s gingen ze op pad. Helaas sloeg het noodlot tijdens deze rit toe. Een van de paarden van de lokale gidsen gleed weg op een pad en viel. De gids met zich meenemend. Het paard eindigde op de gids. Het paard van Henk-Jan schrok daar zo van dat die begon te steigeren, waardoor ook Henk-Jan naast het paard belandde. Het paard landde weer op Henk-Jan?s voet en dit resulteerde in een gekneusde enkel. Tijdens de tv-uitzending konden we zien hoe koelbloedige Michele de gids Rudolfo uit het ravijn trok ! (redactie: Michèle heeft ondertussen verklaard, dat zij slechts bemoedigende woorden sprak om de gids een hart onder de riem te steken) Gelukkig geen ernstiger letsel, voor zowel de avo?s als de gidsen ! Uiteindelijk werd toch ook het CP die dag bereikt

De volgende ochtend vertrokken de avonturiers vol goede moed naar het CP ?Futrono?. Een stad aan het Ranco-meer,  nog meer naar het zuiden. De reis zou per truck (een ?Amerikaan die iets met rood heeft?) gaan. Helaas konden ze het juiste vervoersmiddel niet goed vinden én liepen ze daar behoorlijk vertraging op. Maar ook dat CP werd gehaald. Wéér sloeg het noodlot toe. Na een lange slopende rit zag het meer er erg aantrekkelijk uit en de avonturiers besloten een duik te nemen in het water. Helaas voor Vincent lag er een kapotte fles op de bodem van het meer. Daar ging hij instaan. Het gevolg was een behoorlijke jaap in zijn voet, die gehecht moest worden door de VGZ-arts die meereist met de groep.

Donderdag moesten de avonturiers een stuk liften over de ?Pan-American Highway?. Een weg die van Alaska tot aan Chili loopt. Ook hier zat het ze niet helemaal mee. De lift die ze kregen bleek niet goed op zijn tankmeter gekeken te hebben en de truck kwam zonder benzine te staan. Uiteindelijk, na vele duimen omhoog en charmes van de dames, belandden ze toch bij het volgende checkpoint: Frutillar. Daar konden ze uitrusten en genieten van een welverdiende nachtrust.

Dat ze het uitrusten nog wel nodig zouden hebben hadden ze donderdagavond niet kunnen bedenken. De volgende dag bleek dat het volgende checkpoint, Puerto Varas, ook het laatste checkpoint zou zijn. Dit cp moesten ze binnen de gesteld tijd halen. De ? 5.000,-- van deze etappe stond op het spel. Vorige week waren ze dit bedrag ook net op 10 minuten misgelopen.

Wat Planetrace voor onze helden in petto had was niet voor de poes. Om van Frutillar naar Puerto Varas te komen mochten de avonturiers niet de reguliere weg nemen, ze moesten het per kajak over het meer doen. Een tocht van ca. 4 uur !!!
In het begin ging het nog wel, maar de route liep in een bocht. Na de bocht werden de stroming en de wind zo sterk dat het dappere 5-tal écht moest afzien. Uiteindelijk was het niet vol te houden en zijn ze uit het water gestapt. Hierdoor haalden ze helaas weer het checkpoint niet en ging de ? 5.000,-- weer aan hun neus voorbij.

Die avond, op een galjoen in het meer was de gevreesde ?stemceremonie?. Peter-Paul, die de hele week samen met Michele de rode band gedragen had, kon zijn band over doen aan Ellen. Een van de dames zou dus naar huis moeten. Peter-Paul gaf zijn schildpadje aan Ellen, ten teken dat hij wilde dat Michele bleef. Vincent en Henk-Jan kozen allebei echter om door te gaan met Ellen. Dit betekende dat Michele helaas terug naar Nederland moest en haar Planetrace voorbij was

Terwijl de meesten dachten dat de etappe voorbij was, immers, het ?laatste? CP was geweest, kwamen nieuwe hints online voor de gidsen in Nederland. De volgende halte was Puerto Montt, een plaats niet ver van Puerto Varas. Van daaruit vlogen ze terug naar Santiago waar ze op zoek moesten naar San Christobal. En terwijl Michele op weg was naar huis, stonden de overige avonturiers voor een monstertocht: zij gingen vlieguren aanvullen.

De eerste etappe van de mega-vliegreis was Auckland. Auckland bleek een tussenstop te zijn en zondagnacht/maandagmorgen vlogen ze door naar Sydney om daar te wachten op de aansluiting naar Singapore. En vanuit Singapore was de laatste halte Puket, om daar de race de komende week voort te gaan zetten !

Het is duidelijk.... na de tweede week, waarin de avo?s meer van elkaar leren kennen, komen de kleine irritaties los (tsja... denk zelf maar eens dat je 24 uur per dag met mensen moet omgaan die je nét kent én waar je zelf niet voor gekozen hebt). Benieuwd hoe dat volgende week gaat lopen !