Thuiskomst van Michèle

Na 2 weken planetrace moet ook Michèle er aan geloven. Het lag al een beetje in de lijn der verwachting. Echter niet dat haar maatje plotsklaps uit de gevarenzone dook. Daardoor was het snel bekeken, want met Peter-Paul als 2e slachtoffer, had het heel misschien nog wel eens anders kunnen aflopen
Maar goed 2 weken een armband zegt genoeg en was daarom ook geen grote schok voor haar. Haar sportief opvatten van de situatie typeert de mens Michèle!
Haar broer gaf door dat ze zondag 16 november om 11.15 uur zou landen, voor een ervaren speurder een makkie om dan uit te zoeken welk vliegtuig het zou zijn.

Mapel had te veel werk aan de site en verontschuldigde zich dus moest ik alleen de honneurs waarnemen . Het zekere voor het onzekere nemend, was ik er al vroeg bij, om te zien dat het toestel vertraging heeft. Het lijkt de NS wel!! Per SMS laat Citta weten dat ze in aantocht is en spreek met haar vlakbij de bar af.
Ondertussen was ik op zoek naar Fans van Michèle. Je zou denken dat je een ervaren speurder bent, maar het koste me toch even. Uiteindelijk vond ik ze op de plek waar ik met Citta had afgesproken.Onze diehard was al gearriveerd en Citta kwam net de hoek om.

Het weerzien was hartelijk en onder het genot van een lekkere bak vertelde Michèle enkel van haar avonturen. Ze vond het eigenlijk maar een raar idee, dat wij eigenlijk alles al wisten.
Uiteraard wilden we alles weten van het hoogtepunt van de etappe. De beklimming van de Vulkaan Villarica. Dat moet toch een heel avontuur geweest zijn. Michèle was daar wat nuchterder onder. Ze vertelde:

Na lang zwoegen komen we zwaar bepakt helemaal kapot, eindelijk boven, krijg je daar doodleuk te horen, dat je 100 meter terug moest lopen, omdat de camera-shots niet goed genoeg waren. Daar wordt je niet vrolijk van. Ik had een enorm respect voor een klein cameravrouwtje die met haar 12 kilo zware camera continu vooruit rent, shots maakt en weer verder rent. De rest van de cameraploeg hield ons veel vaker op. Dat had effect op de reistijd en irritatie als we maar krap aan een Checkpoint konden halen.

Ook verteld ze van het ongeluk van Henk-Jan:

Het was een steile helling met modder en klei en erg nat. Zijn  paard stapte verkeerd en met paard en al gleed hij naar beneden.  Ook het paard van de gids schrok en ging ook onderuit achter Henk-Jan aan. De andere Avonturiers sprongen bij het zien daarvan ook meteen van hun paard, die prompt op hol sloegen. De mijne was de kalmte zelf en ik had zoiets van, als ik hier maar rustig blijf staan, kan mij niks gebeuren.

Ze hoefde niet in haar eentje naar het vliegveld, want de hele crew moest er ook heen. De terugvlucht was erg lang en de vermoeidheid was haar aan te zien. Tijd voor een afscheid. Maar volgende week sta ik hier weer samen met Citta om nummero 3 op te halen. Wie zal dat zijn?.?